تهران-ایرنا- تاکید بر فضا، توصیف موقعیت جغرافیایی، خنثی بودن کاراکترها از هر گونه اغراق بصری، دوری از تنش و هیجان کاذب در چهره کاراکترها از کارکردهای اصلی نماها و برداشت‌های طولانی و بلند در سینماست که هادی محقق در فیلم درب، به آن توجه ویژه داشته است.
درب را می توان در دسته فیلم های شاعرانه ای دانست که باید به زبان فیلم آشنا بود تا بتوان از آن لذت برد، فراموش نکنیم در این جنس از سینما این تصویر است که روایتگر است نه متن یا قصه و در حقیقت این نوع از فیلمسازی در تقابل با سینمای روایی و قصه گوست چرا که اعتقاد بر این است که زبان تصویر همچون شعر آزاد می تواند فارغ از هر عنصر اضافه ای زبان و جهان روایتی خود را خلق کند.
فیلم سرشار از قاب های زیبا و چشم نواز، نماهای با مدت زمان طولانی و کمترین دیالوگ است که تلاش می کند به یک شاعرانگی در فرم و زبان نزدیک شود.
تاکید بر فضا، توصیف موقعیت جغرافیایی، خنثی بودن کاراکترها از هر گونه اغراق بصری، دوری از تنش و هیجان کاذب در چهره کاراکتر ها از کارکردهای اصلی نماها و برداشت های طولانی و بلند در سینماست که هادی محقق در درب، به آن توجه ویژه داشته است اما اینکه این عناصر تا چه اندازه در توفیق فیلم موثر واقع شده است مبحث دیگری است که می توان به آن پرداخت.
طبق معمول ضعف اصلی در درب، نیز همچون اکثر فیلم های جشنواره چهلم به فیلمنامه آن برمی گردد، تلاش انسانی و اخلاقی یک کارمند اداره برق برای کمک به دو برادر معلول در روستایی دور افتاده چندان پتانسیل و کشش لازم برای تبدیل شدن به یک اثر بلند سینمایی را ندارد و شاید اگر فیلمساز این ایده خوب و بسیار انسانی را در قالب فیلمنامه ای کوتاه به تولید می رساند، با استقبال بیشتری روبرو بود.
به نظر می رسد کارگردان در درب، محصور لوکیشن و اتمسفر جغرافیایی اثر شده است و هر تصویر زیبا و کارت پستالی را که به ثبت رسانده است ، به جا و نا به جا و بدون توجه به کارکرد سینمایی و ریتم آن در فیلم خود جا داده است.
سکوت در درب، از جایگاه ویژه ای برخوردار است که در لحظاتی این توقف دوربین در نمای ثابت ، دلپذیر و در خدمت روایت شاعرانه آن است و در لحظاتی آزار دهنده و حوصله سربر می شود.
محقق در درب، بیش از اندازه درگیر جزئیات شده است و حذف برخی از سکانس ها و پلان های فیلم می تواند جریان قابل قبول تری به حرکت فیلم دهد و آن را از ایستایی که گرفتار آن شده است نجات دهد.
استفاده از نابازیگر از جمله نقاط قوت فیلم است که در باورپذیری فضا و جغرافیا به مخاطب کمک بسیاری می کند و کارگردان هوشمندانه به سمت استفاده از بازیگر چهره نرفته است که قابل تقدیر است.
در مجموع درب، اثری است که با استقبال چندانی در اکران مواجه نخواهد شد اما مخاطب خاص خود را پیدا خواهد کرد.
نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است